Yok rüyalarım gerçek olmadı, rüyalarımı görseniz korkarsınız zaten boşverin rüyaları.
Olan şu, yine istifa ettim.
Evet, kaçıncı kez olduğunu bilmiyorum ama babaannemi yattığı yerde bi tur daha döndüreceğimi biliyorum. Sayemde durağan geçmiyor öbür tarafta kadının günleri.
Şimdi tam bu noktada “ne olacak bu kızın hali?”cilere “üzülmeyin annem, yuvarlanıp gidiyoruz”,
“hah müstahak sürünsün”cülere de kibarca bir “bay baay” demek istiyorum.
Diğerleri için çok hafifletici bi sebebim var sevgili sevenler.
Sebebim “eğitim şart”ı. Eğitilmem gerektiğine karar verdim. Eğlenceye devam mottosuyla ilgim varsa namerdim, yemin ederim tek amacım ilim, irfan.
Düşündüm de çok eksiğim var. Okul hayatı ile paralel kendimi farklı eğitimlere de adamam gerek. Gün gelir de okul bana bir diploma verir ise, o gün geldiğinde ben de kendi kendime bir diploma verebilmek niyetindeyim. Bakınız eğitilmem gereken konuların başlıcalarından biri bu hayattan ve kendimden hala beklentilerimin olması. Bundan vazgeçtiğim gün belki hakedeceğim kendi diplomamı.
Bundan sonra başıma gelebilecekler konusunda biraz üç buçuk atmıyor değilim ama korkunun ecele faydası yok sayın dinleyen. Çok korkunca Dorothy Counts'a bakıp cesaret buluyorum.
Neyse sevgililer, haber vereyim dedim: ben okula dönüyorum, sizi de beklerim, kantinde tost ısmarlarım.
